پدرم

بدلیل مصرف مواد مخدر در سنین جوانی و مشکلات روانی پیش از اون و استفاده از مواد محرک روان گردان در میان سالی پدرم یک بیمار روانی خطرناک شده بود.
در کودکی هر روز در خانه با مادرم دعوا داشتند سر اینکه خرجی نمی‌داد در خانه مواد مصرف می‌کرد بوی افیون در تمام منزل میپیچید و نن غرق دود بودم، فکر نی کنم منم معتاد شده بودم. در دبستان افت شدیدی در نمره هایم داشتم. با اینکه بسیار با هوش و خلاق بودم. مادرم بخاطر اینکه من دربدر نشم با این زندگی ننگامیز کنار اومد ابته بماند که زندگیشون مملو از دعوا داد و بیداد و مشاجره شبانه روزی بود و مادرم بیشتر از یک حدی نمیتونست از خودش دفاع کنه چون پدرش هم یک معتاد بود. در خانواده ما اون موقع فقر مالی نبود ولی اعتیاد بود.
بعد از مصرف مواد محرک صنعتی دیگر پدرم قادر به کار نبود و آن موقع تقریبا ۱۰ سالم بود.
بدلیل اینکه پدرم خرجی نمی داد و مادرم که لیسانس زبان انگلیسی بود در موسسات مختلف تدریس میکرد تا خرج خودش و خرج منو در بیاره. یک بار یادمه بچه بودم مهد کودک میرفتن بابام پول از کیف مادرم برداشته بود و بهش نگفته بود، نه از روی نیاز بلکه برای آزار و مادرم در راه برگشت موقع حساب کردن کرایه تاکسی دیده بود هیچ پولی نداره و اینقدر ناراحت شد کا هنوز بغزش رو یادم هست.
خلاصه پدر  دیگه کار نکرد اون موقع ۱۰-۱۲ سالم بود. ۲ باب مغازه داشتیم یکی در میدان پالیزی و دیگری در چهار راه عباس آباد. امان موقع بود که توهمات اون مواد شیدا شد. مغازه‌ی میدان پالیزی رو به قیمت ۴ میلیون تومان فروخت از روی وحشت. البته توی اون سن من نمی‌دونستم این بیماریه روانیه ولی داستان های بی سرو ته تعریف میکرد برام که از ترسومی لرزیدم. وزارت‌اطلاعات می‌خواد اینجارو از من بگیره. و از همه جالب تر اینکه مادرت سر دسته مواد فروش‌هاست و پدر بزرگت بزرگترین وارد کننده مواد مخدر کشوره. عکس نشون می داد هیچ ربتی نداشت. تلفون هارو ضبط می‌کرد و ساعت ها آنالیز میکرد، کلمات بی معنی پیدا میکرد که هزاران قصه و داستان پشتش در میاورد که برای من‌ مفهومی نداشت ولی برام تفسیر می‌کرد.
خلاصه دایی مادرم که باهاش دوست بود داشت میرفت مکه و یک چک داشت داد به پدر من براش نقد کنه. و این داستان ۲ سال طول کشید و دایی مادرم شده بود کارتل مواد مخدر و بابام‌به همه‌می خواست این‌رو ثابت کنه البته با تفکراته خودش و قربانی من بودمو مادرم و برادرم که تازه به دنیا اومده بود. اون موقع بود که مادرم واقعا برید و رفت به خونه‌ی پدرش.
اون موقع پدرم رفت و مثلا مواد رو ترک کرد و برگشت و دوباره آشتی شد و یک کمی حملات روانی کنتر شده بود ولی اون موقع بود که واقعا فقر مالی داشتیم. رفت سر مغازه چهار‌راه عباس آباد در حرفه کابینت سازی. یک مدت مشغول شد و با یکی شریک شد. توهم زد دوباره طرف رو بیرون انداخت و خودش ادامه داد البته دوباره با مواد جدیدی به نام شیشه و کراک که آغاز انفجار هسته ای من بود. طرح دستی میکشیدن برای مشتریا و اون ها قبول نمی کردن. من از ۵ صبح تا ۶ بعد از ظهر میرفتم مدرسه که خود داستان خودش رو داره. طلب نقشه کابینت می کرد منم خسته و در حال چرت زدن باید مینشتم پای کامپیوتر و اپراتور طراحی میشدم. هزار حرفو دری وری به من میزد.
بعد یک مدت دیگه اینکار هم نکرد. یک برگه در منزل اومد ارسال دانشجو به مالزی اونو خوند و تصمیم گرفت مارو بفرسته مالزی خودشم حاضر شد بیاد. توی این گیروداد یک وام گرفتن و یک خونه ۶۰ متری نزدیک میدان وثوق خریدن. البته دلار ۷۸۰ تومان بود. توی خونه جدید مستقر شدیم و من هم بعد از دوره دبیرستان آماده رفتن شدم. مغازه رو به یک رستوران اجاره دادن به نام آقای سباق که بعدن اون هم اطلاعاتی شد. مقداری هم پول جمع کرد برای سفر.
خوب حالا سفر برای شخص معتاد کابوسه چکار کنیم. فکر کنم اسمش شیره بود حدودا یک کیلو بود و توی چمدون من جاساز شد. پرواز به مقصد کوالالامپور. در فرودگاه بهش گیر دادن فکر کنم یکم تریاک توی کیف پولش بود و گرفتنش و قرار شد با پرواز بعدی بیاد. دوباره مارو صدا زدن م چمدون هارو دوباره از دستگاه رد کردن. توی دستگاه دیدن شئ مشکوک رو همون چمدون رو باز کردن شیره لای کاربون لای شلوار بود تا روی شلوار رفتن و ۲ تا دنپایی فومی هتلی هم بر حسب اتفاق روی شلوار بود. مامور تشخیص داد اونا بودن و چمدونو بست و من رفتم دم گیت مهرآباد تنها با دوستم آیدین به سفر ادامه دادیم البته من مثل گچ شده بودم از ترس. در تمام ۸ ساعت پرواز داشتم به گیت مالزی فکر می کردم که اگر ساک رو چک کنن و اونو توش پیدا کنن چی میشه؟ چون بزرگ روی پاسپورتم مهر زدن حمل و مصرف مواد مخدر در کشور مالزی موستوجب اعدام می باشد.!
البته ۸ ساعت بود ولی برای من ۸۰ سال در جهنم گزشت. رسیدیم فرودگاه اسم منو خوندن توی بلندگو و دوباره از حمله اضطراب خشک شدم. ولی شانس آوردم چون ویزا دانشگاه از ایران گرفته بودیم. یکی از طرف دانشگاه اومده بود دنبالم و منو از در پشتی برد چون کار داشت و خودش مامور اداره محاجرت بود و بار من توی دستگاه نرفت. ادامه پست های بعدی...